miércoles, 26 de abril de 2017

Poema: CAZADOR de Camila Ríos Armas


CAZADOR

El poeta
debe levantarse temprano
cuando aún la escarcha cubre la calle y el sueño del centinela
Preparar su cuaderno
Revisar el nivel de tinta del bolígrafo
Y salir de sí mismo
colocarse en el otro
en la cosa
en la mirada ajena
Fijar el instante
pero a diferencia del fotógrafo
Esperar la letra, reposar
y silencioso,
Disparar
Dar en el blanco
Esperar la caída
Buscar el cadáver
el poema en rojo
Colgarlo por el pescuezo
Dejar que el perro lo huela
que su hocico sepa de la muerte

El poeta debe esperar días soleados
En los vientos fríos el poema no querrá apeonar
ni volar
le dolerán los cañones de las plumas y se esconderá
Salvándose sin saberlo

El poeta debe ser zorro o águila
Cazar la metáfora
Cocinarla y situarla en el blanco borde del plato
sobre la mesa que esa misma mañana sostuvo sus codos
y el peso de una expectativa que acaba en su boca
en sus dientes triturando el ala
y que tiene como residuo el hueso
la sobra sin carne
el lenguaje destilado
el poema que se lee. 



Ο ΚΥΝΗΓΟΣ
Ο ποιητής
πρέπει να σηκώνεται νωρίς
όταν ακόμα η πάχνη σκεπάζει το δρόμο  και τον ύπνο του φρουρού
Να ετοιμάζει το τετράδιο του
Να ελέγχει τη στάθμη του μελανιού στην πένα
Και να βγαίνει από τον εαυτό του
να μπαίνει μέσα στον άλλο
στο πράγμα
στην ξένη ματιά
Να ακινητοποιεί τη στιγμή
διαφορετικά όμως από τον φωτογράφο
Να περιμένει τη λέξη, χαλαρός
και σιωπηλός,
να τραβήξει
Να χτυπήσει το στόχο
Να περιμένει την πτώση
Να ψάξει το πτώμα
το ποίημα αιμάσσον
Να το κρεμάσει από το λαιμό
Ν' αφήσει τον σκύλο να το μυρίσει
γιατί το μουσούδι του γνωρίζει από θάνατο

Ο ποιητής πρέπει να περιμένει ηλιόλουστες μέρες
Στους κρύους ανέμους το ποίημα δε θα θέλει να χαμοσούρνεται
ούτε να πετάξει
θα το πονέσουν οι κάννες των κονδυλοφόρων και θα κρυφτεί
Γλιτώνοντας χωρίς να το ξέρει

Ο ποιητής πρέπει να είναι αλεπού ή αετός
Να κυνηγά την αλληγορία 
Να τη μαγειρεύει και να την βάλει στη λευκή άκρη του πιάτου
πάνω στο τραπέζι που το ίδιο πρωινό στήριξε τους αγκώνες του
και το βάρος μιας προσμονής που τελειώνει στο στόμα του
στα δόντια που συνθλίβουν τη φτερούγα
και που αφήνουν μόνο το κόκκαλο
το απομεινάρι δίχως σάρκα
τη γλώσσα απόσταγμα
το ποίημα που διαβάζεται.


Camila Ríos Armas nació en Caracas en 1989.
Ha publicado: Muralla intermedia (2008) y Ecos (2012
). 

martes, 25 de abril de 2017

Poemas: POSTAL y RUIDOS de Gabriela Rosas (poeta venezolana)



Postal

Una boca es sólo eso
hasta que te abre en dos
y habita la tormenta que eres
entonces, tiemblas
en una boca cabe toda la lluvia. 

Καρτποστάλ

Ένα στόμα είναι μόνο αυτό
μέχρι που σε σκίζει στα δύο
και κατοικεί τη θύελλα που είσαι
τοτε, τρέμεις
σ' ένα στόμα χωράει όλη η βροχή.

Ruidos

No pude marcharme ilesa de la noche
los labios nunca son serenos
los agita el silencio
de cada beso uno regresa distinto
o no regresa
y uno se queda solo en las esquinas del mundo
porque estarlo no depende de la gente
de su ruido
depende del silencio que somos. 

Θόρυβοι

Δε μπόρεσα να ξεφύγω από τη νύχτα σώα
τα χείλη δεν είναι ποτέ γαλήνια
τα ταράζει η σιωπή
Από κάθε φιλί επιστρέφει κανείς διαφορετικός
η δεν επιστρέφει
και μένει κανείς μόνος στις γωνίες του κόσμου
γιατί το να είσαι μόνος δεν εξαρτάται από τον κόσμο
από τον θόρυβο του κόσμου
εξαρτάται από τη σιωπή που είμαστε.



Gabriela Rosas (Caracas, Venezuela, 1976)
Ha publicado: La Mudanza (1999), Agosto Interminable (2008), Blandos (2013) y Quebrantos (2015)

lunes, 3 de abril de 2017

LÁTIGOS/ ΜΑΣΤΙΓΙΑ de Camila Ríos Armas (poeta venezolana)

   No, no es nada. Es sólo dolor
Όχι, δεν είναι τίποτε. Είναι μόνο πόνος
Antonio Porchia



  1

La duda es de naturaleza arbórea.
Η αμφιβολία έχει δενδρόσχημη φύση

  2
Soy la piedra que apuñalará tu orgullo.
Είμαι η πέτρα που θα μαχαιρώσει την υπερηφάνεια σου

  3

Vuelvo a ti como vuelve el pájaro al árbol con frutas.
Γυρνώ σε σένα όπως γυρίζει το πουλί στο δέντρο που έχει καρπούς

  4

Sonidos taladran la piedra azul que habita en mí            
[interior.

Ήχοι διατρυπούν την γαλάζια πέτρα που κατοικεί εντός μου
  5

Incendio la ausencia de tus manos.

Πυρκαγιά η απουσία των χεριών σου

  6

La sombra decidió quedarse al yo irme.
Η σκιά αποφάσισε να μείνει και ας έφυγα εγώ

  7

Tejo mi cuerpo con hilos de luz.
Υφαίνω το σώμα μου με κλωστές από φως


  8

Soy el cuarto punto cardinal del ritual de tu carne.
Είμαι το τέταρτο σημείο του ορίζοντα στην ιεροτελεστία της σάρκας σου

  9

Sin rostro no eres más que el vacío de tu metáfora.
Χωρίς πρόσωπο δεν είσαι τίποτε άλλο από το κενό της αλληγορίας σου
    
10

Vivo entre los ecos del grito del primer pecado.
Ζω ανάμεσα στους απόηχους του πρώτου αμαρτήματος

(De Ecos, 2012)


Traducción: Clase de Literatura del Instituto Cervantes de Atenas