martes, 7 de noviembre de 2017

Tres sonetos de “Sonetos del Amor Oscuro” de Federico García Lorca traducidos por Angelikí Patera



Noche del amor insomne

Noche arriba los dos con luna llena,
yo me puse a llorar y tú reías.
Tu desdén era un dios, las quejas mías
momentos y palomas en cadena.

Noche abajo los dos. Cristal de pena,
llorabas tú por hondas lejanías.
Mi dolor era un grupo de agonías
sobre tu débil corazón de arena.

La aurora nos unió sobre la cama,
las bocas puestas sobre el chorro helado
de una sangre sin fin que se derrama.

Y el sol entró por el balcón cerrado
 y el coral de la vida abrió su rama
sobre mi corazón amortajado.


Νύχτα του άγρυπνου έρωτα

Νύχτα ψηλά κι εμείς οι δυό μ’ ολόγιομο φεγγάρι,
εγώ να κλαίω βάλθηκα ενώ εσύ γελούσες.
Θεός η καταφρόνια σου και τα παράπονά μου
αλυσωμένες είναι στιγμές μαζί με περιστέρια.

Νύχτα κάτω απ’ τους δύο μας. Κρύσταλλο από λύπη
έκλαιγες κι όλο έκλαιγες βαθειές από αποστάσεις.
Ένα δεμάτι από φριχτές ο πόνος μου αγωνίες
στην από άμμο, αδύναμη καρδιά σου όντας επάνω.

Η ροδαυγή μας έσμιξε τους δυό πάνω στην κλίνη
στον παγωμένο χείμαρρο τα στόματα βαλμένα
ενός αίματος που χύνεται χωρίς κανένα τέλος.

Τρύπωσε ο ήλιος κάποτε απ’ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλι της ζωής άνοιξε το κλαδί του
επάνω στην καρδούλα μου την σαβανοντυμένη.



==========================================



El poeta pide a su amor que le escriba

Amor de mis entrañas, viva muerte,
en vano espero tu palabra escrita
y pienso, con la flor que se marchita,
que si vivo sin mí quiero perderte.

El aire es inmortal. La piedra inerte
ni conoce la sombra ni la evita.
Corazón interior no necesita
la miel helada que la luna vierte.

Pero yo te sufrí. Rasgué mis venas,
tigre y paloma, sobre tu cintura
 en duelo de mordiscos y azucenas.

Llena pues de palabras mi locura
o déjame vivir en mi serena
noche del alma para siempre oscura.


Ο ποιητής ζητεί από τον έρωτά του να του γράψει

Των σωθικών μου έρωτα, θάνατε ζωντανέ
λόγια γραμμένα από σε μάταια περιμένω
και με το που το λούλουδο πεθαίνει μαραμένο
πως θέλω να σε χάσω σκέπτομαι, αν ζω χωρίς εμέ.

Ο αέρας είναι αθάνατος. Νωθρό είναι το λιθάρι
ούτε γνωρίζει τη σκιά, ούτε την αποφεύγει.
Μέσα η καρδιά μου αισθάνεται ότι δεν έχει ανάγκη
το παγωμένο ανθόμελο που χύνει το φεγγάρι.

Όμως εγώ σε άντεξα. Τις φλέβες μου έχω σκίσει
περιστερά-τίγρη μαζί  στη μέση σου επάνω
σ’ αγώνα με δαγκωματιές και μυρωδάτους  κρίνους.

Με λόγια λοιπόν γιόμισε την άδεια μου την τρέλλα
ή μέσα στην γαλήνια την νύχτα της ψυχής μου
για πάντα πια στην σκοτεινιά, να ζήσω άφησέ με.


==========================================



Soneto de la dulce queja

Tengo miedo a perder la maravilla
de tus ojos de estatua, y el acento
que de noche me pone en la mejilla
la solitaria rosa de tu aliento.

Tengo pena de ser en esta orilla
tronco sin ramas, y lo que más siento
es no tener la flor, pulpa o arcilla,
para el gusano de mi sufrimiento.

Si tú eres el tesoro oculto mío,
si eres mi cruz y mi dolor mojado,
si soy el perro de tu señorío,

no me dejes perder lo que he ganado
y decora las aguas de tu río
con hojas de mi Otoño enajenado.


Σονέτο του γλυκού παράπονου

Φοβάμαι μήπως και συμβή να χάσω εγώ το θαύμα
των από κάποιο άγαλμα ματιών σου, και τον τόνο
που νύχτα πα’ στο μάγουλο κρυφά μου αποθέτει
το ρόδο τ’ ολομόναχο της εδικής σου ανάσας.

Τόχω καημό νάμαι εγώ σ’ αυτήν εδώ την όχθη
κορμός ξερός χωρίς κλαδιά και για ό,τι πιο λυπάμαι
είναι λουλούδι, άσπρο πηλό ή σάρκα να μην έχω
για το σκουλήκι που βαθειά τα βάσανά μου θρέφουν.

Αν ο δικός μου θησαυρός εσύ ΄σαι ο κρυμμένος,
αν ο σταυρός μου είσαι σύ κι ο πόνος μου ο υγρός
κι αν το σκυλί σου είμαι εγώ, του φέουδού σου σήμα,

αυτό που εγώ κέρδισα να χάσω μη μ΄αφήσεις
και στόλισε τα σκοτεινά νερά του ποταμού σου
με του αλλοτριωμένου  μου φθινόπωρου τα φύλλα.

==========================================






Traducción manuscrita de Angelikí Patera 
Actividad del Curso de Literatura del Instituto Cervantes de Atenas

Atenas, 4 de noviembre de 2017

1 comentario: