QUEBRANTOS / ΣΠΑΡΑΓΜΟΙ de la poeta venezolana Gabriela Rosas

QUEBRANTOS

III

No hables de la belleza
si eres incapaz de sostenerla.

IV

Apoyo mi cabeza contra el pecho de alguien que amé
un día o varios
que igual es mucho tiempo
amé
escucho el mar al fondo
y me sorprende
que siga estando allí
y ahora pueda oírlo con claridad
ahora que el mundo cierra todos los bordes
de lo que pudo ser
fallido
como lo es toda alegría
recuerdo un verso de Gonzalo Rojas:
De un modo casi humano te he sentido.

(De Quebrantos, 2015)

ΣΠΑΡΑΓΜΟΙ

ΙII

Μη μιλάς για την ομορφιά

αν είσαι ανίκανος να την στηρίξεις.

ΙV

Ακουμπώ το κεφάλι μου στο στήθος κάποιου που αγάπησα

για μια μέρα ή περισσότερες

γιατί είναι εξίσου πολύς ο χρόνος

αγάπησα

ακούω τη θάλασσα στο βάθος

και ξαφνιάζομαι

που εξακολουθεί να είναι εκεί

και τώρα μπορώ να την ακούω καθαρά

τώρα που ο κόσμος κλείνει όλα τα όρια

αυτού που μπόρεσε να είναι

αποτυχημένο

όπως είναι κάθε χαρά

θυμάμαι ένα στίχο του Gonzalo Rojas:

Με τρόπο σχεδόν ανθρώπινο σε έχω νιώσει.

                                                                                                           (Από  Σπαραγμοί, 2015)

Gabriela Rosas (Caracas, Venezuela, 1976)

Ha publicado: La Mudanza (1999), Agosto Interminable (2008), Blandos (2013) y Quebrantos (2015)